Begin jaren tachtig werd een leegstaande drukkerij op de Eerste Passeerdersdwarsstraat gekraakt en omgedoopt in vrouwenkraakpand La Louvre.
foto’s Louise Oeben
La Louvre 1981-1989
Deel 1: Het Begin
La Louvre was een vrouwen kraakpand in de 1ste Passeerdersdwarsstraat in Amsterdam. (foto boven genomen vanuit de ruïne van de voormalige Sleep Inn aan de Looiersgracht). Voordat het gekraakt werd was in het pand een drukkerij gevestigd. In juli 1981 werd het door een aantal vrouwen waaronder Meral, Anja en Jacqueline gekraakt. In 1989 werd het pand verlaten en kort daarna gesloopt. Het enige dat nu nog van La Louvre over is, is de naam.
Het oude La Louvre, het gebouw en waar het voor stond, is van de aardbodem verdwenen.
Alleen de naam is over: zonder betekenis. De bewoners van het huidige La Louvre, op een paar oude Jordaners na, zullen niet weten waarom hun flatgebouw deze vreemde naam draagt.
Voordat ze het pand gingen kraken hebben de vrouwen zich eerst goed geïnformeerd. Maar toen ze de deur van de voormalige drukkerij geforceerd hadden en het pand binnen gingen, bleek het gebouw veel groter dan ze naar aanleiding van de gegevens in het kadaster hadden kunnen bevroeden. Ze dwaalden de ene ruimte in en de andere ruimte uit tot één van hen uitriep: “Het is zo groot het lijkt wel het Louvre.” Die naam bleef hangen en werd geheel in stijl vervrouwelijkt tot La Louvre. La Louvre deed gedurende haar bestaan als kraakpand haar naam eer aan en van het begin af aan trok het veel vrouwelijke bezoekers.
Eenmaal binnen togen de vrouwen aan het werk om het pand naar hun hand te zetten. Ze begonnen met een grondige verbouwing. Dat moest ook wel omdat een week voor de kraak alle ramen waren ingegooid. Er werden kamers gebouwd, de elektrische bedrading werd vernieuwd en de afvoer en rioolbuizen werden aangepast. Kortom er werd flink wat geld in geïnvesteerd. Veel van de materialen werden gezamenlijk met andere kraakpanden ingekocht of kwamen van de sloop. Er werd ook vrij snel na de kraak aan een haalbaarheidsonderzoek begonnen. Daarmee wilden de vrouwen de Gemeente te kennen geven dat ze in het pand wilden blijven.
Meral, één van de oorspronkelijke kraaksters
Lees door in Deel 2