Wat er zoal voorviel…
Wat is er veel voorgevallen in Saarein! Hier enkele anekdotes:
“Met een sprong stond hij naast me achter de bar en trok met een ruk de broek naar beneden!!”
door bardame Lidi Kleijn
(foto: Karin Daan)
Twee maanden werkte ik bij Saarein toen ik op een zondag eindelijk zelfstandig een middagdienst mocht draaien. Ik geloof dat ik dat zeer spannend vond, temeer omdat er geen andere barvrouw was om op mijn vingers te kijken. Een raar soort gewichtigheid overviel me; ’t is ook niet zomaar iets om een hele middag in je uppie de verantwoordelijkheid voor een heel café te dragen.
Trots stond ik achter de tap. Jammer dat er niemand was aan wie ik mijn trotsheid op kon dringen! Het café was om drie uur leeg en om vijf uur bood de bar nog steeds een verlaten indruk.
Eindelijk kwam er iemand binnen die al zolang een vaste bezoekster van Saarein is, dat het voor haar niets bijzonders is een barvrouw in haar eentje achter de bar te zien. Ik had me nog maar net in een kletspraatje met de klant gestort of de deur klapte open en een als een echtpaar ogend stel kwam binnen. Ietwat verstijfd zat ik op m’n kruk. Net nu ik voor de eerste keer alleen werk krijg ik juist als vuurdoop een man te verwerken! Een herinnering hoe mij geleerd was dit aan te pakken flitste door mijn hoofd.
“Bier”, zei de kerel, en wees op de tap.
“Het spijt mij maar ik kan je niets geven. Dit is een vrouwencafé”, mompelde ik.
“Nou en?” antwoordde de vrouw.
Geïrriteerd legde ik uit dat dit betekende dat mannen niet binnen mochten. Grinnikend vertelde de kerel mij een vrouw te wezen.
Ongelovig staarde ik hem aan. Moest ik het geloven of probeerde hij zoals wel vaker voorkomt een geintje met mij uit te halen? Even wenste ik dat ik niet alleen was. Ik keek steunzoekend Inge de vaste klant aan maar ook
Niet overtuigd tapte ik twee Brandjes die ik voor de bezoekers neerzette met de mededeling dat deze biertjes de enige waren die ik wilde serveren en of ze daarna alstublieft wilden vertrekken. De man keek me aan en zei met een rauwe stem dat hij nog steeds een vrouw was.
Met een spiedende blik probeerde ik zo onopvallend mogelijk de borstpartij van de man te ontdekken maar door de ruimvallende joggingsweater was dat niet eenvoudig. Een zonnebril verborg de gelaatstrekken op het hoofd dus daar had ik ook al niet veel aan.
Juist had ik besloten me neer te leggen bij de onduidelijke geslachtsvaststelling toen de heer mij doordringend aankeek.
“Je gelooft me nog steeds niet, he? Nou dan zal ik het je wel even laten zien, kijk dan…”
Met een sprong stond hij naast me achter de bar en trok met een ruk de broek naar beneden!!
“Oh”, stootte ik uit en wierp een schuwe blik op de naar beneden gezakte broek. M’n hoofd gloeide. Ik zag inderdaad niets anders dan een krullende massa waardoor het me duidelijk was dat ik een vergissing begaan had. Tegelijkertijd stamelde ik excuses maar de man die van onderen een vrouw bleek wimpelde dat af. Ze beweerde mijn vergissing als een complimentje op te vatten want ze was lichamelijk nog wel een vrouw maar innerlijk voelde ze zich een man. Haar borsten bleek ik terecht niet te kunnen onderscheiden doordat deze met een hormoonbehandeling tot erwtjes gereduceerd waren. Die week was ze naar Amsterdam gekomen om ook de geslachtsdelen te laten veranderen.
Mijn gêne vond ze onterecht en gelukkig maar, want ik voel het toch als een blunder. Voortaan ben ik wat voorzichtiger met er geslachtelijk dubieus uitziende vrouwen. Het komt nu vaker voor dat ik eventuele mannen voorzichtig pols en bij toegenomen twijfel vraag ik de mening van andere aanwezigen. Als het oordeel overwegend de kerel-kant uitwijst ga ik pas tot aftastende acties over.
Bij dit bijzondere voorval is het die middag gebleven zodat ik rustig mijn zondagmiddag af kon maken. De opwinding is echter nog wel een paar dagen blijven hangen en erover gelachen heb ik achteraf ook.
Ook een anekdote? Mail ons!
