Door Peti
(2008)
Grote vernederingen en kleine vreugdes
Deze zomer heb ik voor het slapen iedere avond een episode gekeken van de TVserie Sugar Rush. En als ik ze allemaal had bekeken begon ik gewoon weer opnieuw.
In de serie gaat het over Kim die zichzelf op deze manier introduceert: “I’m a fifteen year old sexually frustrated gay virgin. I’m in love with my best friend Sugar and if I’m not going to shag her soon I’ll explode.”
Deze uitspraak dekt de lading van het hele eerste seizoen.
Tien afleveringen lang rent Kim onverdroten van grote vernederingen naar kleine vreugdes en terug en leert onderweg te liegen en bedriegen, te manipuleren en incasseren. Maar nooit twijfelt ze aan haar passie en devotie voor Sugar. Die het natuurlijk helemaal niet waard is.
In de serie wordt meteen duidelijk gemaakt dat lesbisch zijn geen punt is: “This is the 21st century. No big deal!”. Kim is ook heel overtuigd van haar geaardheid en overtuigend.
Dat was in mijn tijd wel anders. Ik werd door vreemde onuitsprekelijke gewaarwordingen getroffen en ging dan weer als zogenaamde hetero verder.
Echter wat voor mij zo onthullend is, is dat de dingen waar een vijftienjarig lesbisch TVkarakter mee geconfronteerd wordt in 2005 niet veel anders zijn dan waar een achtienjarige in werkelijkheid doorheen moest worstelen veertig jaar daarvoor.
Voor mij is het kijken naar de serie één fantastische reis naar de diepste donkerste hoeken van het meest verwaarloosde deel van mijn geheugen.
Hoe vaker ik de serie zie, hoe meer dramatische, tenenkrommende herinneringen in mij boven komen.
Om er een paar te noemen:
Kim heeft het gevoel dat ze haar maagdelijkheid moet zien kwijt te raken. Want je niet tot mannen aangetrokken voelen, is één ding, maar: how do you know it if you’ve never done it? Verliefd worden op een man of jongen zit er echt niet in dus moet ze iemand oppikken om de daad mee te doen.
Tijdens haar eerste keer fantaseert ze dat ze het met Sugar doet. En god betere het, ik was het helemaal vergeten, maar ik heb veertig jaar geleden precies hetzelfde gedaan. Ik pikte een onbekende student op en fantaseerde dat hij een meisje was toen we het deden.
The times they are a-changin’? Nou ik geloof het niet.
Sugar is ‘obsessing about men’ tot grote ergernis en frustratie van Kim die door Sugar behandeld wordt als publiek en decor tegelijk. Voor Kims neus vergooit Sugar zich aan de slechtste DJ van Brighton, aan een franse student ‘who coudn’t speak a word of English’ en tenslotte aan Kims eigen Stalker.
Roze Harley 1250cc
Diep uit mijn geheugen borrelde onweerstaanbaar een afschuwelijke vakantieweek in Noordwijk-aan-Zee op. Mijn aanbedene-van-het-moment logeerde er in een pension terwijl ik bij mijn tante in Oegstgeest zat. Iedere ochtend vroeg plofte ik op de Solex naar Noordwijk om een dag van verrukking en frustratie met haar door te brengen. Dagen die baadden in de geur van Ambre Solaire.
Mijn aanbedene had mij alleen nodig als klapvee terwijl zij mannen versierde. En als ze beet had kon ik weer op de Solex stijgen en richting Oegstgeest afreizen. In die week hebben we nog een optreden van Martha & The Vandellas gezien. Ik dacht echt dat we wat hadden.
Op een ochtend regende het en lagen we op haar kamer in het pension. Oh weelde. Ik lag met haar op het nauwe bed, schouder aan schouder, heup aan heup; ik in mijn bikini en zij in haar babydoll, toen de deur open ging en de jongen waar ze het vóór de vakantie mee had uitgemaakt, naar binnen stapte. Hij was op zijn roze Harley 1250cc vanuit Nijmegen gekomen. Die motor kan ik mij nog duidelijk voor de geest halen, hem niet.
Ik was er van overtuigd dat ze hem de deur zou wijzen. Had ze niet bitter over hem geklaagd? Maar nee, ze stuurde hem niet weg. Erger nog, ze liet zich kussen waar ik bij zat. Wij hadden plannen voor die dag dus ik bleef hangen. Hij deed met een aan arrogantie grenzende zelfverzekerdheid iets wat ik zelfs in mijn dromen nog niet had gedurfd: hij stak zijn hand in haar onderbroek. En zij liet het toe! Tenslotte zei hij tegen mij: waarom rot jij niet op? Zij protesteerde niet eens. Ik kon gaan!
In de Herfstvakantie had ik een schoolvriend te logeren. We gingen naar mijn aanbedene omdat haar ouders niet thuis waren en wij dus vrij konden drinken en blowen en voor de TV hangen. Er was een Zweeds drama op TV, die toen nog alleen in zwart-wit uitzond. In het begin van de film verhing de hoofdpersoon zich en in flash-backs werd haar verhaal verteld. Aan het einde van de film kwam uit dat zij er een einde aan had gemaakt omdat ze de vrouw van haar dromen niet kon krijgen….
Zoiets was nog nooit vertoond.
We waren er alle drie stil van; mijn aanbedene omdat ze inmiddels zo laveloos was dat er niets meer uit kwam, ik omdat ik mij afvroeg of zelfmoord ook van mij verwacht werd en waarom zou mijn schoolvriend spreken als wij zwegen?
Zwijgend liepen hij en ik naar huis.
Wij draaiden die nacht nog vele malen Aftermath van de Rolling Stones en zaten misnoegd voor ons uit te staren. Uiteindelijk moest de waarheid er toch uit.
Ik ben ook zo, zei hij.
Ik ook, zei ik.
Dat was het.
We hebben het er na die tijd nooit meer over gehad.
Mijn aanbedene verdween uit mijn leven en werd opgevolgd door een ander.
De laatste woorden van Kim in de eerste serie zijn: “Don’t you just love Hollywood endings?”
Zij had Sugar tenminste in haar bed gekregen. Dat is wel veranderd over de tijd.
Meer over Sugar Rush: klik hier
